0 نظر

1081 روز پیش

پارکینسون چیست؟

بیماری پارکینسون نوعی اختلال پیشرونده سیستم عصبی است که بر روی حرکت تاثیر می گذارد. حرکات ماهیچه های بدن توسط دوپامین، ماده ای در مغز، ممکن می شود. دوپامین در بخشی از مغز به نام "جسم سیاه" تولید می شود. به دلیل پارکینسون، سلول های جسم سیاه از بین می روند. هنگامی که این اتفاق می افتد، سطح دوپامین کاهش می یابد. وقتی 60 تا 80 درصد کاهش پیدا کرد، علائم پارکینسون ظاهر می شود.

علائم بیماری پارکینسون

علائم اولیه پارکینسون عبارتند از:

• از دست دادن بویایی
• یبوست
• تغییر صدا
• حالت خمیده

چهار مشکل اصلی حرکتی عبارتند از:

• لرزش (لرزشی که در حالت استراحت رخ می دهد)
• حرکات آهسته
• سفتی بازوها، پاها و بدن
• مشکل در حفظ تعادل

علائم ثانویه عبارتند از:

• احساس گیر کردن پا در زمین
• گفتار خفه و کم حجم
• کاهش پلک زدن و بلعیدن
• کاهش حرکات بازو هنگام راه رفتن

همچنین ببینید:

مشکلات ستون فقرات که باعث لرزش می شوند

علل بیماری پارکینسون

علت دقیق پارکینسون ناشناخته است. ممکن است عوامل ژنتیکی و محیطی دخیل باشند. برخی از دانشمندان بر این باورند که ویروس ها می توانند باعث ایجاد پارکینسون نیز شوند.

سطوح پایین دوپامین و نوراپی نفرین، ماده ای که دوپامین را تنظیم می کند، با پارکینسون مرتبط است.

پروتئین های غیرطبیعی به نام اجسام لوی نیز در مغز افراد مبتلا به پارکینسون یافت شده است. دانشمندان نمی دانند که در صورت وجود، اجسام لوی چه نقشی در ایجاد پارکینسون دارند.

در حالی که هیچ دلیل شناخته شده ای وجود ندارد، تحقیقات گروه هایی از افراد را که احتمال بیشتری برای ابتلا به این بیماری دارند، شناسایی کرده است که عبارتند از:

1. رابطه‌‌‌ی جنسی: مردان یک و نیم برابر بیشتر از زنان در معرض ابتلا به پارکینسون هستند.
2. سن: پارکینسون معمولا بین 50 تا 60 سالگی ظاهر می شود. فقط در حدود چهار درصد موارد قبل از 40 سالگی رخ می دهد.
3. سابقه خانوادگی: افراد در خانواده مبتلا به بیماری پارکینسون، بیشتر در معرض ابتلا به بیماری پارکینسون هستند.
4. سموم: قرار گرفتن در معرض برخی از سموم ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش دهد.
5. آسیب سر: افراد با آسیب سر ممکن است بیشتر به بیماری پارکینسون مبتلا شوند.

درمان های بیماری پارکینسون

درمان پارکینسون به ترکیبی از موارد زیر بستگی دارد:

• تغییر سبک زندگی
• داروها
• درمان ها

استراحت کافی، ورزش و رژیم غذایی متعادل مهم هستند. گفتار درمانی، کاردرمانی و فیزیوتراپی نیز می توانند کمک کننده واقع شوند.

تقریباً در همه موارد، دارو برای کمک به مدیریت علائم مختلف سلامت جسمی و روانی مرتبط با بیماری مورد نیاز است.

برای درمان پارکینسون می توان از داروهای مختلفی استفاده کرد:

لوودوپا

لوودوپا رایج ترین درمان برای پارکینسون است. به جبران دوپامین کمک می کند. حدود 75 درصد موارد به لوودوپا پاسخ می دهند، اما تمامی علائم بهبود نمی یابند. لوودوپا به طور کلی همراه با کاربی دوپا تجویز می شود.

کاربی دوپا تجزیه لوودوپا را به تاخیر می اندازد که به نوبه خود دسترسی لوودوپا را در سد خونی مغزی افزایش می دهد.

آگونیست های دوپامین

آگونیست های دوپامین می توانند از عملکرد دوپامین در مغز تقلید کنند.  آنها نسبت به لوودوپا بیشتر موثر هستند، اما زمانی که لوودوپا دارای اثر کمتری باشد. داروهای این دسته شامل بروموکریپتین، پرامی پکسول و روپینیرول است.

آنتی کولینرژیک

آنتی کولینرژیک برای مسدود کردن سیستم عصبی پاراسمپاتیک استفاده می شوند. آنها می توانند به استحکام کمک کنند.

بنزتروپین و تری هگزیفنیدیل برای درمان پارکینسون استفاده می شوند.

آمانتادین

آمانتادین را می توان همراه با کاربی دوپا – لوودوپا استفاده کرد. این یک داروی مسدودکننده گلوتامات (NMDA) است. این تسکین کوتاه مدت برای حرکات غیر ارادی است که می تواند از عوارض جانبی لوودوپا باشد.

مهارکننده های MAO-B

مهارکننده های MAO-B آنزیم مونوآمین اکسیداز B را مهار می کنند. این آنزیم دوپامین را در مغز تجزیه می کند. سلژیلین و رازاگیلین نمونه هایی از مهارکننده های MAO-B هستند.

قبل از مصرف هر گونه داروی دیگر با مهارکننده های MAO-B با پزشک خود صحبت کنید. آنها می توانند با بسیاری از داروها تداخل داشته باشند، از جمله:

• داروهای ضد افسردگی
• سیپروفلوکساسین
• مواد مخدر

با گذشت زمان، اثربخشی داروهای پارکینسون می تواند کاهش یابد. در اواخر مرحله پارکینسون، عوارض جانبی برخی داروها ممکن است از فواید آن بیشتر باشد.

جراحی پارکینسون

دو نوع جراحی اولیه برای درمان پارکینسون استفاده می شود:

تحریک عمقی مغز

در طول تحریک عمیق مغز (DBS)، جراحان الکترودهایی را در قسمت‌های خاصی از مغز قرار می دهد. یک ژنراتور متصل به الکترودها، پالس هایی را برای کمک به کاهش علائم ارسال می کند.

درمان با تزریق زیر پوستی دارو

در ژانویه 2015، سازمان غذا و دارو (FDA) روش درمانی جدیدی را ایجاد کرد تا مشکل را حل نماید.

این روش ترکیبی از لوودوپا و کاربیدوپا را ارائه می دهد. برای استفاده از آن، پزشک باید یک عمل جراحی برای قرار دادن لوله در نزدیکی روده کوچک انجام دهد.

تشخیص بیماری پارکینسون

آزمایش خاصی برای تشخیص پارکینسون وجود ندارد. تشخیص بر اساس تاریخچه سلامت، معاینه فیزیکی و عصبی و همچنین بررسی علائم و نشانه ها انجام می شود.

آزمایش تصویربرداری، مانند اسکن CAT یا MRI ، ممکن است برای رد سایر شرایط استفاده شود. همچنین ممکن است از اسکن انتقال دهنده دوپامین (DAT) استفاده شود. اگرچه این آزمایش‌ها پارکینسون را تأیید نمی‌کنند، اما می‌توانند به رد سایر بیماری‌ها کمک کنند.

مراحل بیماری پارکینسون

پارکینسون یک بیماری پیشرونده است، به این معنی که علائم این بیماری معمولاً با گذشت زمان بدتر می شود.

مرحله ی 1

مرحله 1 پارکینسون خفیف ترین شکل است. در واقع ممکن است علائم قابل توجهی را تجربه نکنید. آنها ممکن است هنوز در زندگی روزمره و وظایف شما تداخل نداشته باشند.

مرحله 2

پیشرفت از مرحله 1 به مرحله 2 می تواند ماه ها یا حتی سال ها طول بکشد. تجربه هر فرد متفاوت خواهد بود.

در این مرحله متوسط، ممکن است علائمی مانند:

• سفتی عضلات
• لرزش
• تغییرات در حالات چهره

سفتی عضلات می تواند کارهای روزانه را پیچیده و مدت زمان انجام آنها را طولانی سازد.

علائم ممکن است در هر دو طرف بدن ظاهر شود. تغییرات در وضعیت بدن، راه رفتن و حالات صورت ممکن است بیشتر قابل توجه باشد.

مرحله 3

در این مرحله میانی، علائم به نقطه عطف می رسد. در حالی که بعید است علائم جدیدی را تجربه کنید، اما ممکن است بیشتر قابل توجه باشند.  آنها همچنین ممکن است در تمام کارهای روزانه شما اختلال ایجاد کنند.

حرکات به طور قابل توجهی کندتر است که باعث کند شدن فعالیت ها می شود. مسائل مربوط به تعادل نیز مهم تر می شوند، بنابراین زمین خوردن رایج است.

مرحله 4

پیشرفت از مرحله 3 به مرحله 4 تغییرات قابل توجهی را به همراه دارد.  در این مرحله، در ایستادن بدون واکر یا وسیله کمکی مشکل زیادی خواهید داشت. واکنش ها و حرکات ماهیچه ای نیز به میزان قابل توجهی کند می شود. تنها زندگی کردن می تواند خطرناک باشد.

مرحله 5

در پیشرفته ترین مرحله، علائم شدید کمک شبانه روزی را ضروری می کند. ایستادن سخت خواهد بود، اگر غیرممکن نباشد. به احتمال زیاد یک ویلچر مورد نیاز خواهد بود. همچنین در این مرحله افراد مبتلا به پارکینسون ممکن است دچار هذیان و توهم شوند. این عوارض بیماری می تواند در مراحل بعد شروع شود.

زوال عقل پارکینسون

زوال عقل پارکینسون یکی از عوارض بیماری پارکینسون است. این باعث می شود افراد در استدلال، تفکر دچار مشکل شوند. این کاملاً رایج است – 50 تا 80 درصد از افراد مبتلا به پارکینسون درجاتی از زوال عقل را تجربه می کنند.

علائم زوال عقل بیماری پارکینسون عبارتند از:

• افسردگی
• اختلالات خواب
• توهمات
• مشکلات رفتاری
• لکنت زبان
• تغییرات در اشتها
• تغییرات در سطح انرژی

بیماری پارکینسون سلول های دریافت کننده مواد شیمیایی در مغز را از بین می برد. با گذشت زمان، می تواند منجر به تغییرات چشمگیر، علائم و عوارض شود.

برخی از افراد بیشتر در معرض ابتلا به زوال عقل بیماری پارکینسون هستند. عوامل خطر برای این بیماری عبارتند از:

1. رابطه ی جنسی: مردان بیشتر به آن مبتلا می شوند.
2. سن: این خطر با افزایش سن افزایش می یابد.
3. اختلال شناختی: اگر قبل از تشخیص پارکینسون مشکلات حافظه داشتید، ممکن است خطر ابتلا به زوال عقل بیشتر باشد.
4. علائم شدید پارکینسون: در صورت داشتن اختلال حرکتی شدید، مانند عضلات سفت و سخت و مشکل در راه رفتن، ممکن است بیشتر در معرض خطر زوال عقل بیماری پارکینسون باشید.
5. در حال حاضر، هیچ درمانی برای زوال عقل بیماری پارکینسون وجود ندارد. بلکه پزشک بر روی درمان سایر علائم تمرکز می کند.

وراثت پارکینسون

محققان بر این باورند که ژن و عوامل محیطی در ابتلا به پارکینسون نقش دارند. با این حال میزان تأثیر آنها مشخص نیست.

موارد ارثی پارکینسون نادر است. غیر معمول است که والدین پارکینسون را به کودک منتقل کنند.

طبق گفته مؤسسه ملی بهداشت، تنها 15 درصد از افراد مبتلا به پارکینسون سابقه خانوادگی این بیماری را دارند.

آیا درمانی برای پارکینسون وجود دارد؟

در حال حاضر هیچ درمانی برای پارکینسون وجود ندارد، بیماری که مزمن است و با گذشت زمان بدتر می شود. سالانه بیش از 50000 مورد جدید در ایالات متحده گزارش می شود. اما ممکن است موارد بیشتری نیز وجود داشته باشد، زیرا پارکینسون اغلب اشتباه تشخیص داده می شود.

افراد مبتلا به پارکینسون ممکن است دچار لخته شدن خون در ریه ها و پاها شوند. این عوارض می تواند کشنده باشد.

امید به زندگی پارکینسون

بیماری پارکینسون کشنده نیست. با این حال عوارض مربوط به پارکینسون می تواند طول عمر افرادی را که این بیماری تشخیص داده شده اند، کوتاه کند.

ابتلا به پارکینسون خطر ابتلا به عوارض کلی خطرناک زندگی را افزایش می دهد، مانند:

• زمین خوردن
• لخته شدن خون
• عفونت های ریه
• انسداد در ریه ها

پارکینسون اغلب باعث مشکلاتی در فعالیت های روزانه می شود. اما تمرینات و حرکات کششی بسیار ساده ممکن است به شما کمک کند که با خیال راحت تر حرکت کنید و راه بروید.

برای بهبود راه رفتن

• با دقت راه بروید
• سعی کنید خیلی سریع حرکت نکنید
• بگذارید ابتدا پاشنه شما به زمین بخورد
• وضعیت بدن خود را بررسی کنید و صاف بایستید

برای جلوگیری از زمین خوردن

• به عقب راه نروید
• هنگام راه رفتن سعی کنید وسایل حمل نکنید
• سعی کنید از خم شدن خودداری کنید

همچنین ببینید:

تاثیر آتاکسی (اختلال تعادل) بر امید به زندگی بیماران

هنگام لباس پوشیدن

به خودتان زمان زیادی برای آماده شدن بدهید. از عجله کردن بپرهیزید.

لباس هایی را انتخاب کنید که پوشیدن و درآوردن آنها آسان باشد.

سعی کنید از شلوار و دامن با کمربندهای الاستیک استفاده کنید. ممکن است ساده تر از دکمه ها و زیپ ها باشند.

یوگا از حرکات هدفمند عضلات برای ساخت عضله، افزایش تحرک و بهبود انعطاف پذیری استفاده می کند. افراد مبتلا به پارکینسون ممکن است متوجه شوند یوگا حتی به مدیریت لرزش در برخی از اندام های آسیب دیده کمک می کند.

رژیم غذایی پارکینسون

برای افراد مبتلا به پارکینسون، رژیم غذایی می تواند نقش مهمی در زندگی روزمره داشته باشد. اگرچه یک رژیم غذایی سالم باعث درمان یا جلوگیری از پیشرفت نمی شود، اما ممکن است تاثیر قابل توجهی داشته باشد.

پارکینسون نتیجه کاهش سطح دوپامین در مغز است. ممکن است بتوانید سطح هورمون را به طور طبیعی با غذا افزایش دهید.

 یک رژیم غذایی متعادل و غنی از مواد مغذی ممکن است بتواند به کاهش برخی علائم و جلوگیری از پیشرفت بیماری کمک کند. این غذاها عبارتند از:

آنتی اکسیدان ها

غذاهای سرشار از این مواد ممکن است به جلوگیری از استرس اکسیداتیو و آسیب به مغز کمک کنند. غذاهای غنی از آنتی اکسیدان عبارتند از آجیل، انواع توت ها و سبزیجات.

امگا 3

این چربی‌های مفید برای قلب و مغز موجود در ماهی قزل آلا، بذر کتان و برخی از لوبیاها ممکن است به محافظت از مغز در برابر آسیب کمک کنند.

علاوه بر خوردن بیشتر این غذاهای مفید، ممکن است لازم باشد از لبنیات و چربی های اشباع شده خودداری کنید. این گروه های غذایی ممکن است خطر پارکینسون را افزایش دهند یا پیشرفت را تسریع کنند.

پارکینسون و دوپامین

بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی است. این نورون های تولید کننده دوپامین در مغز را تحت تاثیر قرار می دهد. دوپامین یک ماده شیمیایی مغز و انتقال دهنده عصبی است. این به ارسال سیگنال های الکتریکی در اطراف مغز و از طریق بدن کمک می کند.

این بیماری از ساختن دوپامین توسط این سلول‌ها جلوگیری می‌کند و ممکن است میزان استفاده مغز از دوپامین را مختل سازد. با گذشت زمان، سلول ها به طور کامل می میرند. کاهش دوپامین اغلب تدریجی است. به همین دلیل است که علائم پیشرفت می کنند یا به آرامی بدتر می شوند.

بسیاری از داروهای پارکینسون داروهای دوپامینرژیک هستند. هدف آنها افزایش سطح دوپامین است.

پارکینسون در مقابل ام اس

در نگاه اول، بیماری پارکینسون و مولتیپل اسکلروزیس (MS) ممکن است بسیار مشابه به نظر برسد. هر دوی آنها بر سیستم عصبی مرکزی تأثیر می گذارند و می توانند علائم مشابه زیادی ایجاد کنند.

این شامل:

• لرزش
• لکنت زبان
• تعادل ضعیف و بی ثباتی
• تغییرات در حرکت و راه رفتن
• ضعف عضلانی یا از دست دادن هماهنگی عضلات

با این حال، این دو شرط بسیار متفاوت هستند. تفاوت های اصلی عبارتند از:

ام اس یک اختلال خود ایمنی است. پارکینسون نتیجه کاهش سطح دوپامین در مغز است.

سن

ام اس در درجه اول افراد جوان تر را تحت تاثیر قرار می دهد و میانگین سنی تشخیص آن بین 20 تا 50 سال است. پارکینسون در افراد بالای 60 سال بیشتر رایج است.

علائم

افراد مبتلا به ام اس شرایطی مانند سردرد، کاهش شنوایی، درد و دوبینی را تجربه می کنند. پارکینسون در نهایت می تواند باعث سفتی عضلانی و مشکل در راه رفتن، وضعیت نامناسب، از دست دادن کنترل عضلانی، توهم و زوال عقل شود.

اگر علائم غیرعادی نشان می دهید، پزشک ممکن است هر دوی این شرایط را هنگام تشخیص در نظر بگیرد. ممکن است از آزمایش های تصویربرداری و آزمایش خون برای کمک به تمایز بین این دو بیماری استفاده شود.

پیشگیری از پارکینسون

پزشکان و محققان نمی دانند چه چیزی باعث پارکینسون می شود. آنها همچنین مطمئن نیستند که چرا در هر فرد به طور متفاوتی پیشرفت می کند. به همین دلیل است که نحوه پیشگیری از این بیماری نامشخص است.

تحقیقات اخیر نشان می دهد که عوامل سبک زندگی، مانند ورزش بدنی و رژیم غذایی غنی از آنتی اکسیدان ممکن است اثر محافظتی داشته باشند.

کارشناسان هنوز مطمئن نیستند که چه چیزی باعث پارکینسون می شود.  این یک بیماری مادام العمر است که با تغییر سبک زندگی و درمان های پزشکی قابل کنترل است. اگر علائم پارکینسون را تجربه می کنید یا اگر تشخیص داده شده اید و به دنبال راه های جدیدی برای مدیریت این بیماری هستید، با پزشک خود صحبت کنید.

توجه : مطالب پزشک من از منابع خارجی ترجمه شده و تنها جنبه اطلاع رسانی و آموزشی دارد . از این رو توصیه پزشکی تخصصی تلقی نمی شوند و نباید آنها را جایگزین مراجعه به پزشک جهت تشخیص و درمان دانست .

منابع:

healthline