0 نظر

928 روز پیش

سیستیت بینابینی(IC) یک بیماری پیچیده است که به التهاب مثانه اشاره دارد. سیستیت بینابینی علائم زیر را ایجاد می کند:

• احساس درد و فشار در قسمت تحتانی شکم
• تکرر ادرار
• احساس نیاز به ادرار کردن، حتی بلافاصله پس از ادرار کردن
• بی اختیاری ادرار (نشت تصادفی ادرار)

ناراحتی می تواند از یک احساس سوزش خفیف تا درد شدید متغیر باشد. درجه ناراحتی می تواند مداوم یا نادر باشد.

زنان بیشتر در معرض ابتلا به سیستیت بینابینی هستند، اما کودکان و مردان بزرگسال نیز می توانند به آن مبتلا شوند.

سیستیت بینابینی همچنین به عنوان سندرم مثانه دردناک (PBS)، سندرم درد مثانه (BPS) و درد مزمن لگنی (CPP) شناخته می شود.

علائم سیستیت بینابینی چیست؟

ممکن است یک یا چند مورد از علائم زیر را تجربه کنید:

• درد مزمن یا متناوب در لگن
• فشار یا ناراحتی لگن
• فوریت ادرار (احساس نیاز به ادرار کردن)
• تکرر ادرار در روز و شب
• درد در هنگام رابطه جنسی

علائم شما ممکن است متفاوت باشد و ممکن است دوره هایی را تجربه کنید که بدون علامت هستید.

در صورت ابتلا به عفونت ادراری علائم ممکن است بدتر شوند.

همچنین ببینید:

سوزش هنگام ادرار چیست؟ – علت و درمان

چه چیزی باعث سیستیت بینابینی می شود؟

علت دقیق سیستیت بینابینی مشخص نیست اما محققان فرض می کنند که عوامل متعددی ممکن است به پوشش مثانه آسیب برساند و در نتیجه باعث ایجاد این اختلال شود. این شامل:

• ضربه به پوشش مثانه (به عنوان مثال روش های جراحی)
• کشش بیش از حد مثانه
• ضعیف بودن عضلات کف لگن
• اختلالات خود ایمنی
• عفونت های باکتریایی مکرر
• حساسیت یا التهاب اعصاب لگن
• ضربه به نخاع

بسیاری از افراد مبتلا به سیستیت بینابینی همچنین دارای سندرم روده تحریک پذیر (IBS) یا فیبرومیالژیا هستند.

برخی از محققان بر این باورند که سیستیت بینابینی ممکن است بخشی از یک اختلال التهابی عمومی باشد که بر سیستم های چندگانه تاثیر می گذارد.

محققان همچنین در حال بررسی این احتمال هستند که افراد ممکن است استعداد ژنتیکی برای سیستیت بینابینی را به ارث ببرند.

تحقیقات برای تعیین علت سیستیت بینابینی و انجام درمان های موثرتر در حال انجام است.

سیستیت بینابینی چگونه تشخیص داده می شود؟

هیچ آزمایشی وجود ندارد که تشخیص قطعی سیستیت بینابینی را انجام دهد، بنابراین در بسیاری از موارد سیستیت بینابینی تشخیص داده نمی شوند.

از آنجایی که سیستیت بینابینی بسیاری از علائم مشابه سایر اختلالات مثانه را دارد، پزشک باید ابتدا این علائم را رد کند. این اختلالات عبارتند از:

• عفونت های دستگاه ادراری
• سرطان مثانه
• پروستاتیت مزمن (در مردان)
• سندرم درد مزمن لگن (در مردان)
• اندومتریوز (در زنان)

زمانی که پزشک تشخیص داد که علائم شما به دلیل یکی از این اختلالات نیست، سیستیت بینابینی تشخیص داده می‌شود.

عوارض احتمالیسیستیت بینابینی

سیستیت بینابینی می تواند عوارض متعددی ایجاد کند از جمله:

• کاهش ظرفیت مثانه به دلیل سفت شدن دیواره مثانه
• کیفیت زندگی پایین تر در نتیجه تکرر ادرار و درد
• مشکلات مربوط به اعتماد به نفس و مشکلات اجتماعی
• اختلالات خواب
• اضطراب و افسردگی

سیستیت بینابینی چگونه درمان می شود؟

هیچ درمان یا درمان قطعی برای سیستیت بینابینی وجود ندارد. اکثر افراد از ترکیبی از درمان‌ها استفاده می‌کنند، و ممکن است مجبور شوید چندین روش را امتحان کنید. در زیر برخی از درمان های سیستیت بینابینی آورده شده است:

دارو

پزشک شما ممکن است یک یا چند داروی زیر را برای کمک به بهبود علائم شما تجویز کند:

پنتوسان پلی سولفات سدیم توسط سازمان غذا و داروی برای درمان سیستیت بینابینی تایید شده است.

پزشکان دقیقاً نمی دانند پنتوسان چگونه کار می کند، اما ممکن است به ترمیم سطح داخلی مثانه و حفاظت از آن مثانه کمک کند.

داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی از جمله ایبوپروفن، ناپروکسن، آسپرین و غیره برای درد و التهاب مصرف می‌شوند.

داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای (مانند آمی تریپتیلین) به شل کردن عضلات مثانه کمک می کنند و همچنین سبب تسکین درد می شود.

آنتی هیستامین ها (مانند کلاریتین) تکرر ادرار را کاهش می دهند.

اتساع مثانه

برخی افراد پس از سیستوسکوپی برای اتساع مثانه متوجه بهبود در علائم خود می شوند. اتساع مثانه انبساط مثانه با آب است.

القای مثانه

پزشک داروی دی متیل سولفوکسید را از طریق یک لوله نازک انعطاف پذیر (کاتتر) از مسیر مجرای ادراری وارد می کند. این محلول اغلب با داروهای دیگر چون بی حسی موضعی ترکیب می شود و به مدت 15 دقیقه داخل می ماند.

ادرار محلول را از بدن خارج می کند.

درمان با دی متیل سولفوکسید که DMSO نیز نام دارد باید هر هفته و به مدت 6 تا 8 هفته انجام شود و پس از آن هم درمان ها باید انجام گیرند. هر دو هفته یک بار برای حدود یک سال.

در روش جدید تزریق به مثانه از محلول لیدوکائین، سدیم بیکربنات و پنتوزان استفاده می شود. تصور می شود که محلول DMSO ممکن است التهاب دیواره مثانه را کاهش دهد.

همچنین ممکن است از اسپاسم عضلانی که باعث درد، تکرار می شود جلوگیری کند.

تحریک عصب

 TENS پالس های الکتریکی خفیفی را از طریق پوست برای تحریک اعصاب به مثانه ارسال می کند.

ممکن است با افزایش جریان خون به مثانه، تقویت عضلات لگنی که به کنترل مثانه کمک می‌کنند، یا تحریک ترشح موادی که درد را مسدود می‌کنند به تسکین علائم کمک کند.

رژیم غذایی

بسیاری از افراد مبتلا به سیستیت بینابینی متوجه می شوند که غذاها و نوشیدنی های خاص علائم آنها را بدتر می کند.

غذاهای رایجی که ممکن است سیستیت بینابینی را بدتر کنند عبارتند از:

• الکل
• گوجه فرنگی
• ادویه ها
• شکلات
• مواد کافئین دار
• غذاهای اسیدی مانند مرکبات و آب میوه ها
• نوشیدنی های گازدار

همچنین ببینید:

تکرر ادرار ؛ علل، تشخیص و درمان آن

ترک سیگار

اگرچه هیچ ارتباط ثابت شده ای بین سیگار کشیدن و سیستیت بینابینی وجود ندارد، سیگار کشیدن قطعا با سرطان مثانه مرتبط است.

این امکان وجود دارد که ترک سیگار به کاهش یا تسکین علائم شما کمک کند.

ورزش

حفظ یک برنامه ورزشی ممکن است به شما در کنترل علائم کمک کند.

ممکن است مجبور شوید روال خود را به گونه‌ای تغییر دهید که از فعالیت‌های شدیدی که باعث بدتر شدن وضعیت می‌شود اجتناب کنید. برخی از این تمرینات را امتحان کنید:

• یوگا
• پیاده روی
• ایروبیک یا پیلاتس

تمرین مثانه

تمرین مثانه مانند ادرار زمان بندی شده است یعنی رفتن به دستشویی طبق ساعت به جای اینکه منتظر بمانید تا احساس نیاز داشته باشید.

کاهش استرس

یادگیری مقابله با استرس های زندگی ممکن است علائم را تسکین دهد. مدیتیشن نیز ممکن است کمک کند.

عمل جراحی

چندین گزینه جراحی برای افزایش اندازه مثانه و برداشتن یا درمان زخم های مثانه وجود دارد.

جراحی به ندرت مورد استفاده قرار می گیرد و تنها زمانی مورد توجه قرار می گیرد که علائم شدید هستند و سایر درمان ها نتوانسته اند درد را تسکین دهند.

اگر کاندید عمل جراحی هستید، نتیجه و عوارض جراحی را پزشک با شما در میان می گذارد.

نتیجه کلی

هیچ درمانی برای سیستیت بینابینی وجود ندارد. این بیماری می تواند سال ها یا حتی تا همیشه باقی بماند.

هدف اصلی درمان؛ ترکیبی از درمان هایی است که به بهترین وجه تسکین طولانی مدت علائم را فراهم کند.

توجه : مطالب پزشک من از منابع خارجی ترجمه شده و تنها جنبه اطلاع رسانی و آموزشی دارد . از این رو توصیه پزشکی تخصصی تلقی نمی شوند و نباید آنها را جایگزین مراجعه به پزشک جهت تشخیص و درمان دانست .

منابع:

healthline